Ochrona przed hałasem stanowi kolejne kryterium determinujące jakość odczuć oraz komfortu, które towarzyszą użytkowaniu budynku. Badania wskazują, że ekspozycja na zbyt wysoki poziom hałasu prowadzi do problemów z koncentracją, rozdrażnienia, stresu, podwyższenia ciśnienia tętniczego krwi, a nawet do trwałego uszkodzenia słuchu. W świetle tych danych, niezależnie od typu obiektu budowlanego oraz struktury jego przegród, budynek powinien zapewniać izolacyjność akustyczną zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa budowlanego. Podstawową funkcją izolacji akustycznej budynku jest ochrona użytkowników przed niedopuszczalnym obciążaniem hałasem oraz zapewnienie minimum intymności i spokoju. Realizacja tej funkcji odbywa się zarówno poprzez odpowiedni układ warstwowy wszystkich przegród budowlanych i sposób ich połączenia, jak i poprzez przemyślane rozplanowanie pomieszczeń wewnętrznych. Pomieszczenia, które docelowo mają wykazywać zwiększoną ochronę przeciwdźwiękową nie należy lokalizować bezpośrednio w pobliżu pomieszczeń hałaśliwych. Układ pomieszczeń uwzględniający docelowy charakter ich użytkowania w połączeniu z odpowiednimi rozwiązaniami konstrukcyjno-materiałowymi powinien zmniejszać odczuwalny poziom hałasu oraz redukować drogi rozprzestrzeniania się dźwięku. W budownictwie za najważniejszy dział akustyki uważa się akustykę budowlaną, która charakteryzuje źródła hałasu występujące w konstrukcjach budowlanych, opisuje właściwości akustyczne materiałów budowlanych, zasady rozprzestrzeniania się hałasu oraz określa metody ochrony przeciwdźwiękowej i przeciwdrganiowej. Generalnie izolacja akustyczna w budownictwie odnosi się do następujących źródeł dźwięków: – z otoczenia zewnętrznego (ochrona przed immisją dźwięku), – z wnętrza budynku (ochrona przed emisją dźwięku), – wewnątrz budynku pomiędzy sąsiadującymi pomieszczeniami np. pokój dzienny i gabinet do pracy. Stopień ochrony przed hałasem jest uzależniony w głównej mierze od masy powierzchniowej, szczelności i grubości przegrody oraz częstotliwości oddziaływującej fali dźwiękowej. Konwencjonalne konstrukcje oparte na szkielecie drewnianym są znacznie lżejsze niż jedno- czy dwuwarstwowe przegrody masywne wykonane, np. z betonu. Sytuacja ta dotyczy przede wszystkim konstrukcji drewnianych wypełnionych wewnątrz lekką termoizolacją z włókien mineralnych lub pianką poliuretanową oraz wykończonych od zewnątrz lekkimi płytami z polistyrenu. W związku z tym „klasyczne” konstrukcje szkieletowe bardzo często są utożsamiane z niedostateczną izolacją akustyczną. Należy jednak podkreślić, że w przypadku prawidłowego zaprojektowania i wykonania układu warstwowego nawet bardzo lekkie przegrody szkieletowe spełniają wymogi prawa budowlanego pod względem ochrony przed hałasem. Materiały termoizolacyjne z włókien drzewnych należą do grupy produktów o dużej gęstości objętościowej, wnosząc do konstrukcji drewnianej pożądaną masę powierzchniową. Przykładowo, gęstość płyt fasadowych czy nakrokwiowych z włókien drzewnych produkowanych metodą mokrą wynosi aż 270 kg/m3 , czyli osiemnaście razy więcej niż masa standardowej płyty z polistyrenu spienionego oraz dwa razy więcej niż gęstość twardej fasadowej płyty z włókna mineralnego. Pokrycie od zewnątrz drewnianej konstrukcji szkieletowej tak masywną płytą znacznie zwiększa masę powierzchniową całej przegrody, prowadząc do rzeczywiście odczuwalnej poprawy izolacyjności akustycznej. Masa właściwa mat termoizolacyjnych z włókien drzewnych (50/60 kg/m3 ), wypełniających przestrzeń pomiędzy elementami konstrukcyjnymi budynku, jest również większa niż ciężar powszechnie stosowanych wełen i mat z włó- kien szklanych, mineralnych czy pianek poliuretanowych. Szczegółowe porównanie gęstości materiałów termoizolacyjnych stosowanych w budownictwie szkieletowym.
Maty i płyty z włókien drzewnych posiadają istotnie większą gęstość objętościową w porównaniu do innych materiałów termoizolacyjnych stosowanych powszechnie w budownictwie szkieletowym. Warto dodać, iż sama gęstość nie jest jedynym czynnikiem definiującym właściwości akustyczne produktów budowlanych. Szczególną uwagę przy projektowaniu przegród należy zwrócić także na układ porowatości (rozwłóknienia), sztywność dynamiczną oraz oporność przepływu powietrza. Najlepsze właściwości akustyczne uzyskuje się przy stosowaniu materiałów porowatych o możliwie dużej masie powierzchniowej, małej sztywności dynamicznej oraz dużej oporności przepływu powietrza. Termoizolacyjne płyty fasadowe, elewacyjne, nakrokwiowe z włókien drzewnych charakteryzują się wyjątkowo korzystnym stosunkiem przytoczonych wielkości: otwarta struktura porowata, bardzo duża gęstość (ok. 260 kg/m3 ), mała sztywność dynamiczna s’ ≤ 50 MN/m³ i względnie duża oporność przepływu powietrza AF ≥ 100 kPa•s/m³. W rezultacie przy wdrożeniu do konstrukcji drewnianych tego typu rozwiązań możliwe staje się uzyskanie bardzo dobrej izolacyjności akustycznej.
